بعد از 12 سال...

پسرم امروز به طور اتفاقی وارد وبلاگ شدم سالها اونقدر درگیر زندگی شدیم که فراموش کردم به خونه ی کوچیکی که برای تو ساخته بودم تا مادرانه هام رو برات بنویسم و تو یه روزی مثل امروز که برای خودت مردی😍 شدی اونها رو بخونیسر بزنم و الان بعد از سالها پسر قد بلندی هستی که کلاس بسکتبال میره و کلاس پیانو شاید مامان دوست داشتنی های خودش را به تو تحمیل کرده و شاید من هم مثل اون خرسهای مهربونی هستم که به هر حال خرسم نمی دونم اما هر چی هست دلم می خواد زندگیت لبریز از لحظه های شیرین باشه لحظات شاد نه یک زندگی خطی حوصله سربر و فکر میکنم اون کسی که باید کمک کنه تا فردی بشی که زندگیش رو بر پایه های موفقیت بنا میکنه منم شاید یک روزی دور یا نزدیک بفهمم که کارم اشتباه بوده و اونهمه دوندگی و تلاش برای اینکه یک مدرسه نمونه دولتی که به نظر خودم عالی هست تورا ثبت نام کنم خیلی هم لازم نبوده شاید خیلی چیزها رو بعدا بفهمم اما الان تنها چیزی که میدونم اینه که میخوام تو شاد باشی و موفق با راههای که خودم بلدم و هیچ تضمینی هم نیست که درست باشن